Sınırlarım aşılmamalı benim!
Ben olduğum için sevilmeliyim mesela..
Kendi istedikleri gibi olmadığım için yaftalıyorlar oysa..
Buyum, böyleyim!
Hatalarımla, doğrularımla kabul etseler ya?!
Nerde?!..
Bir süre sonra anlatmayı, anlaşılmaya çalışmayı öyle bir bıraktım ki..
Ama tek vazgeçmediğim çizgilerim..
Kimin ne düşündüğü, benim için ne yorum yaptığının bir öneminin olmadığı bir dönem..
Ve bunu sağlayan da kötü tecrübelerin birikmişliği..
Maalesef..
O çizgi aşıldı ve ben de üzerlerini çizdim!
Son hafta sonu..
Bir şey daha öğrendik be dostum..
Mutluluğun içinde acı..
Sevdanın içinde ayrılık..
Huzurun içinde sonsuz özlem..
İstemeden yarım kalmışlık..
Bilinen mutlak son; bitmesin diye uğraşırken..
Ve söylenen son o cümle:
“Kasırgadan hayatımın içindeki tek tutunduğumsun”
Küskünlükler..
Sebepsiz terk edişler..
İstenmeyen kırgınlıklar..
Mesafe..
Densiz aşk..
Başka hayatlar..
Ağır ödenen sensiz sevgi..
Bambaşka yollar..
Mutsuz sonlar..
Biraz yalnızlık doldurdum ceplerime,
Biraz hüzün..
Sokaklar kayıp, umutsuzluk ellerimde,
Her adım feryat..
Her anım, bir öncekinden vasat..
Yıkılmış duvarlarımda, gurbet..
Bütün fazlalıklarım, dertlerim..
Mesafeler yakın, kalplerimiz uzak..
Düşlerimiz de bile kavuşamayan yollar..
Eksik kalpler..
Kırgın hasretler..
Sonu olmayan şiirler..
Sararıp soldu kırgınlıklarım,
Döküldü sonbaharda yaralarım,
Husumetimdir, sadece kalan alışkanlıklarım,
Ne gidenedir nazım, ne kalana..
Bir ağıt tuturmuş dilim,
“Çöl olsun ömrün, su olmasın; yüreğimden akan yaşlarım”
Sevdanın esamesi okunmaz, salim artık aklım,
Ne mağrur bakışlarım, ne muhtaç sana..
