Hüzün seriliydi evine, dört duvara yanıyordu derdini. Sesleniyordu, kendini dinliyordu. Bir nefese, bir sese ihtiyacı vardı.
Umudunu hiç kaybetmemişti kadın. Bir yerde olduğunu bildiği adama duyduğu özlemi, yazarak dillendiriyordu. Özlüyordu çok özlüyordu. Bilmiyordu kimdi? Ama yine de bekliyordu çünkü geleceğini biliyordu o adamın. Ona saklıyordu yazılarını, tebessümlerini. İçindeki burukluğun, öksüzlüğün tek nedeni buydu.
Bekliyordu, gelecek biliyordu.
03.06.2012 21.40
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder