Geç kalmışlık mıydı? yoksa hiç olmamışlık mıydı benimki?
Bazıları için geç, bazıları için olmaz dediklerim idi. Hayatın sunduğu, sıkıntılara üçüncü bir gözden bakmayı öğrenmekti. Kendi kendime geceleri uyanıp konuşmaktı. Ağlarken kendimi teselli etmekti. Biraz da delirmekti, delirtilmekti. Söylenenlerden sıkılmak, bunalmak; hepte melankolik olmak. Hiç olmadık yerde, aniden çalan şarkı da ağlamaktı. Toz pembe hayaller kurmak yerine, kendi içine kapanmak, daha çok kendini yıpratmaktı. Sürekli geçmişi düşünmek, geleceğe dönememek, kendine acı çektirmek... Bitmesini istemek, istemeyi istedikçe, istekler içinde boğulmak, yok olmak.
Pazartesi, Nisan 25, 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder