Biri kalemimi saklıyor ve yazmama engel oluyor.
Benim sadece; 'ben' olabildiğim tek yerde, olmamam için alıkoyuyor. Ayırıyorlar beni, tam kendime geldim dediğim an; başlıyorlar yeniden.. Bir huzur vermiyorlar; malum mutlu olmamı istemiyorlar.
Bazı insanların olduğu gibi görünmediği olağan; ama maalesef bunu anlamak biraz zaman alıyor. Bu sefer de, yanıldım. Evet, aynı olay. Aynı hata, hataları defalarca yapmak aptallık. Ama şu insanlara, çok kısa sürede güvenmek, sahiplenmek, hayatımın odak noktası yapmak gibi... Her insanın belirli, zayıf yönleri vardır. Benimkiler de bunlar...
Ama bu sondu. Evet, evet bu son. Bana olan dostlarım yeter; beni uyarmalarına rağmen ben her zaman ki gibi dik kafalı Gökçen rolüme bürünüp, hataya düştüm. Ama ben başkalarının söylediği, edindiği tecrübelere güvenip hata yapmazsam kendim olarak, ben olmuş sayılmam değil mi? Bu ben olmam, olamam. Tamam haklısınız, ama bende hata yapmalıyım; hatalarımdan pişman olmalıyım( şu an olduğum gibi) bir daha adım atacağım zaman bir adım geriyi düşünüp atarım söz.
Beni bilirsiniz; ne kadar umursamaz, deli dolu olsam da; içimdekileri, olanları, bitenleri. En iyi siz bilirsiniz.
Şu aralar da biraz bunalmış, sıkılmış ve bıkmış olsam da biliyorum ki yanımdasınız. En çokta, bana o içten en içten sarılıp 'Seni Seviyorum' demeniz dokunuyor. Çünkü ben sizde anladım, dostluğu, kardeşliği. Kaç sene geçti; her halimi gördünüz, her halimi sevdiniz, beni ben olduğum için seven sayılı kişilerden ikisisiniz. İyi ki varsınız, sizleri seviyorum.
Her zaman yanınızda olacağım, dostluğumuza nazar değmesin. En sevdiğim iki insan. Hep mutlu olun.
Ayşenur Falak & Gözde Pehlivanoğlu
01.08.2011 08:57
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder