Korkularım..

Hak etmediğimiz şeyleri yaşamak ne acıdır..
Sen mutlu olmayı beklersin, ufacık bir sarılmayı özlem sanırsın.. Ama öyle olmaz. Her zaman özlemez karşındaki, sevmez. Önemsiz, anlamsız,boş gelir..
Çok sevdim, evet! İnkar etmiyorum.. Birazda fazla kapıldım, hayaller(imiz)e.
Küçükken kurduğum evcilik oyunlarında, sen 'baba' olurdun ben 'anne', hem oynardık, hem de el ele yaşardık. Ama bitti. O günler gelmemek üzere bitti.
Yeni bir aşka başlamak korkutur oldu. Yeniden güvenmek, sevmek, ona zaman ayırmak.. Ya hayatımın sana ayırdığım zamanları gibi, ona da ayırdığım zamanlarım boşa giderse? Ya o da beni sevmezse..
Yoruldum! Acı çekmekten, birine bağlanmaya çalışmaktan. Her ilgi göstereni, adam sanmaktan!
Suç kimde?
Seni seven ama hala gururuna yenilmeyen, yenilmeyecek olan bende mi? yoksa, gerçekten hayaller kurup, bunların gerçekleşmesini imkansızlaştırıp gittiğin için sende mi?!
Geri dönsen, tekrar başlasak, yeniden..
Olmaz, yapamam!
Yapma(ma)lı mıyım? Onu da bilmiyorum..
Olmasın ama olmasın, geriye dönmeyelim.
Dönmemeliyim!
İç huzursuzluğum geçmeli, ama düşündüren birşey var :

O da ne biliyor musun?! Ya benim kızımda senin oğluna 'AŞIK' olursa...

12.05.2011 08:54 Perşembe