Gözlerim o kadar konuştu ki, hiç bir şey söyleyemedim.
Her şeyi anlattı aslında, dilimin ucuna gelip, boğazımda düğüm olanları... Pişmanlıklarımı, çaresizliklerimi, anlam veremediğim krizlerimi...
Beni benden daha çok düşündüğünü ve her zaman ne olursa olsun yanımda olacağını biliyorum! Aslında iyiyim dediğinde, iyi olmadığını ilk defa söyledin dün.
'Kendimi toparlamaya çalışıyorum' dediğinde bir kez daha kendimi suçladım. Belki bu yazıyı okursun, belki de okumazsın bilmiyorum.. Ne olur beni affet! Olur mu? Ben bile kendimi affedemez iken, sen AFFET! Bu büyüklüğü sen yap. Yan yana otururken, gözlerinin ucuyla beni izlemelerinin farkına vardığım anda, hep gözlerim doldu. Sen fark etmesen de ben ağladım.. Şimdi de ağlıyorum.
Hiç susmuyorum.
Telefonum çaldı ve mesaj! Senden.
Bilmiyorum, ne yapmaya çalışıyorum. Düşünemiyorum, düşünmek istemiyorum.
En iyisi zaman...
Hala bir umut var içimde.
Pazartesi, Nisan 25, 2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder