Hayatımın Merkezi

Uyumaya meyilli iken kalktım ve yazıyorum.
Aklımı kurcalayan yeni bir şey daha! Bırakamıyorum, hapsolmuş düşüncelerden kurtulamıyorum! Sürekli aynı olay!
Tam biri bitiyor derken diğeri başlıyor. Ki ben en büyük dönüm noktalarımdan birini yaşadım.
Unuttum.
Bunu gerçekten, içten, inanarak söylüyorum.
Yapabildim, kendimi o kadar güçlü hissediyorum ki. Daha önceden niye yapamadım diye kızıyorum..
Ama önemli olan bunu başarabilmek! Ve ben yaptım, başardım!
Artık 'hayatımın merkezi' yapabileceğim birini tam anlamıyla, doğru biri olduğunu anlasam dahi yapmayacağım. Bunu kendi başarmalı. Benim için kendinden ödün vermeli ki, bende onun için aynı şeyleri yapabileyim.
'Gülmek yakışıyorken, ağlamak niye?' diyenleri dinlemediğim için pişmanım. Pişmanlıklarım var evet; zamanım boşa geçti.
Aslında büyüdüm bu geçen zamanda, doğrularımı, yanlışlarımı çözümleyebilme vakti buldum, üzülmenin dışında. Hayatımla ilgili kararlar aldım. Uygulamaya geçirmeye başladım, adım attım.
Ki çok geç kalmış sayılmam.
Trenin son vagonundan yakaladım ben.
Ucundan da olsa başladım bir yerden..
26.06.11 22:05